Çalışan Anne Baba Okulsuz Eğitim Yapabilir mi?
İtiraf etmeliyim ki biz şanslıydık. Fakat istedikleri takdirde ebeveynlerin çoğu bunu yapabilir. Diğer bir kısmı ise yapamaz. Bu yazıda seçeneklerden bazılarını tartışmaya açmayı düşünüyorum.Olabileceklerden bazıları şunlar (tabi ki kapsamlı değil ):
- Hayatını sadeleştir ve bir maaşa uygun yaşa. Bu bir çok insan için mümkün. Bu arabadan ve bazı lükslerden vazgeçmek ve belki daha küçük bir eve taşınıp borçtan kurtulmak ve az yemek manasına geliyor. Fakat kesinlikle buna değiyor.
- Hayatınızı sadeleştirin ve ebeveynlerin ikisi de yarı zamanlı çalışsın. Sadece ebeveynlerden biri evde kalmak zorunda değil. Her ikisi de evden yarı zamanlı çalışırsa, az çalışıp daha fazla evde olursa ve ebeveynlerin ikisi de ev okulu gerekliliklerini paylaşırsa nasıl olur?
- Evden çalışın. Bu daha da yaygın bir şey. Şimdi evden çalışmıyorsanız bile ihtimaldir ki patronunuzla bunun pazarlığını yapabilirsiniz. Evden çalışırsanız okulsuz eğitim yapabilirsiniz. Bu bazı esneklikler sağlar. Daha fazlası aşağıda.
- İş saatlerinde çocukları akrabalara bırakın. Çocukların okulsuz eğitimi için tüm günü ebeveyni ile geçirmesi gerektiğini söyleyen hiç bir kural yok. Çocuklar kendi işlerini sizin iş saatlerinizde ninelerinin evinde, eğlenceli şeyleri de anne babası gelince onlarla yapabilirler. Bu eşinden ayrılmış ebeveynler için de geçerli bir yol.
- Zamanı ev okulu yapan bir akrabanız ya da arkadaşınızla ile bölüşün. Başka bir ev okulu yapan birisini tanıyorsanız haftanın bazı günleri çocuklar onların evine gitse ve onların çocukları da diğer günler size gelse nasıl olur? Bu sizin çocukların diğer evde olduğu zamanlarda işe gidebileceğiniz manasına gelir. Eğer üç aileyseniz zamanı bölüşen bu daha ideal olur.
- Bir bebek bakıcısı tutun. Birçok kişi bunu her halükarda yapıyor. Fakat siz işteyken çocuklara bakması için birini tutacaksanız bu sürede okulsuz eğitimi destekler şeyler yapmalarını ya da sadece oynamalarını sağlamalısınız. Eğlenceli şeyleri siz eve gelince birlikte yaparsınız.
- Çocukları (normal ya da alternatif) bir okula gönderin, okulsuz eğitimi okuldan sonra yapın. Okulsuz eğitimi normal okulla birlikte yürütemeyeceğinizi söyleyen hiçbir şey yok. Tahminim birçok kişinin bu yolu zaten izlediğinden yana. Ancak bunu evde okulsuzluk fikirlerini ortaya atma ve hatta öğretmenle birlikte çalışıp okul saatlerinde okulsuzluk felsefesini öne sürmesini sağlama yoluyla daha açıktan yapmalısınız. Eğer okulsuz eğitimden emin değilseniz ve denemek istiyorsanız bu iyi bir geçiş yöntemi aynı zamanda.
Evet, çocuklarla evde kalamayacaksanız bile çocuklarınıza okulsuz eğitim verebilirsiniz.
Aslında teorik olarak okulsuz eğitim ebeveynin düşündüğünüzden daha az vaktini alır. Bu pratikte hep böyle olmaz tabi. Ancak gerçekten istiyorsanız yapabilirsiniz. İşte nedeni:
Okulsuz eğitim kendi kendine yetmek demektir. En azından benim en sevdiğim temel özelliklerinden biri budur. Çocuk kendi öğreniminin kontrolünü ele alır. Neyi nasıl yapacağına kendi karar verir. Gerektiğinde ebeveyninin katılmasına, yardım etmesine çocuk izin verir. Ebeveyn geride durur ve çocuğa kendi işlerini yapmasına izin verir.
Pratikte bu çoğunlukla ilk zamanlar ebeveynin çocuğa çokça yol göstermesi gerektiği manasına gelir. Ama siz çocuğa işleri kendi kendine yapması için mümkün olduğu kadar izin vermeye çalışın. İşi üzerinize almayın, yönlendirmeyin. Bunların yerine sorularla yol açın, birlikte bir şeyler keşfedin ancak araştırmanın idaresi için çocuğunuzu teşvik edin. Bir şeyleri kendi başına yapması için meydan okuyun. Kendi başına bir blog yazısı yayınlayabiliyor mu (siz okuyup değerlendirebilirsiniz), kendi youtube kanalını oluşturabiliyor mu, bir şeyleri nasıl yapacağını öğrenmek için videolar seyredebiliyor mu?
Başlangıçta bu, kendine yetme, çok fazla şey gerektiriyor. Ama sonunda, tonlarca zaman bırakıyor size. Çünkü çocuk her geçen gün daha fazla işi kendi başına yapıyor. Daha da önemlisi kendine yetme herkesin öğrenmesi gereken bir şey, ne kadar erken o kadar iyi.
Kaynak: http://sett.com/unschoolery/stayhome by Leo Babauta
Tercüme: Saliha Kızılkaya
