Aptal Bir Çocuk Adına Konuşabilir miyim?
Beş yaşındaki çocuğumla iki saat boyunca “B” harfini öğrenmeye çalıştık. Sonra nihayet "C" harfine geçtik. 'C' harfini öğrenirken, çocuğum ‘B ' harfini unuttu’. Bu nedir? Aptallık? Onu doktora götürmeli miyim?
Her gün sosyal medyada ve oyun parklarında buna benzer yazılar görüyor ve duyuyorum. Ve sessiz kalamıyorum. Sadece psikolog ve deneyimli bir öğretmen olduğum için değil. Ben deneyimli bir anne bile değilim! Benim çocuğum henüz 2 yaşını bile doldurmadı. Çok daha basit, ben o "aptal" çocuğum.
Benim adım Asya Yavits Telegram'da "kötü anne günlükleri" adında eğlenceli ve dürüst paylaşımlar yapan bir kanalım var ve özellikle bu makaleyi okuyacaklar için, tüm "aptal" çocukları savunan bir yazı yazmak istiyorum.
7 yaşındayken, hecelerle dakikada 32 kelime okurdum. Birinci sınıfın sonunda, annem “ciddi bir konuyu” konuşmak için okula çağrıldı. Bu çağrıdan bir gün önce, her çocuğun en sevdiği kitabı getirip konuşması gereken bir Okuyucu Kulübü vardı. Bir kız Küçük Prensi getirdi ve birçok çalışkan öğrenci elbette Jules Verne tarafından yazılmış bir kitap getirdi. Ve bende perilerle dolu bir boyama kitabı getirdim. Bu arada, içinde metinler de vardı! Güzel peri, tatlı peri, perilik ne güzel şey gibi yazılardı. “Ne güzel elbiseleri var! " Nedenini bilmiyorum ama öğretmenim seçimimi beğenmemişti.
Bu annem için zordu ve annelik konusundaki fantastik becerilerine veda etmek zorunda kaldı. Çünkü ilk çocuğu tüm satranç figürlerini 8 aylıkken doğru bir şekilde satranç tahtasına yerleştirebildi ve Osip Mandelstam'ın şiirlerini 1.5 yaşında ezberleyip 2 yaşında okuyabildi. İkinci çocuğu ise 2 yaşındayken yürümeye başladı, 5 yaşındayken tek yapabildiğim oyuncak bebeklerle ve satranç figürleriyle oynamaktı.
Matematikte durum daha da kötüydü. Üçüncü sınıfın sonunda babam bana denklemin bir bölümünden diğerine bir işaret aktarırken değiştiğini açıklamaya çalıştı. Üç saat sonra, perdelerimiz bile anlayabildi, ama ben değil. Beynim babamın bana sunduğu tüm mantıklı açıklamalara direndi.
Psikologlara götürüldüm, özel kartlara sahiptim ve haplarım vardı. Sadece aptal değildim parmağımı emip göbeğimle oynardım. Psikologlar ve doktorlar bana tonlarca ilaç yazacaktı. Reçetelerden birini gördüğümde, büyükbabam (doktor) “tükürükle kavrulmuş psikiyatrik bir sebze” için mükemmel bir reçete olduğunu ve bu reçetenin satranç figürleriyle oynamamı kesinlikle durduracağını söyledi, şaka yapmıştı.
Bunları neden anlatıyorum? Çünkü şimdi bir ekonomi bölümünden bir de psikolojik çalışmaları alanından iki diplomam var. Üçüncü sınıfta, hem sınıfımda hem de diğer üçüncü sınıflarda okumada en iyiydim. Altıncı sınıfta, şehrimdeki en iyi okullardan birinde Matematik Olimpiyatı'nda 3. oldum. Belki de bu düzenli olarak çöp kutusuna attığım hapların yardımıydı.
Peki, bunlar nasıl oldu? Kendi kendine! Doğru zaman geldiğinde. Tamam, belki de tamamen kendi kendine değil, en azından bağırmadan, aşağılamadan ve cezalandırılmadan.
Boyama kitapları konusunda okula çağrıldıktan sonra annem psikologları unuttu ve bana bir kitabın bir sayfasını günlük olarak ve sesli olarak okutturdu.
İlk zamanlar, annem uyumadan önce bana farklı kitaplar okuyordu. Ancak yemek yapmak, temizlik yapmak ya da yarının dersine hazırlanmak gibi akşamları yapacak çok işi olduğu için her gece bana okumayı bıraktı. Bu arada, ilginç bir kitabı okumayı bıraktıktan hemen sonra uyumanız çok zor. Bu yüzden hikayeleri tek başıma okumaya devam etmek zorunda kaldım.
Afterward, it was fun to listen to the same story for the second time when my mom was reading it to me. But I couldn’t confess to my mom that I have learned to read. Eventually, at some moment, she caught me red-handed but didn’t stop reading books to me — she would just start from where I left off.
Matematikte durum daha basitti. Sekizinci sınıfta, mucizevi bir şekilde okulumuzdaki en zorlu matematik sınıfına girdim. Sınıftaki öğretmen gerçekten çok iyiydi - sadece iyi bir anlatmakla kalmadı, aynı zamanda ilginç ve çok yönlü bir insandı. İlk başta ödevimi bitirmek 3 saatimi alırdı. Sonra, aniden, matematiğin %100 emin hissettiğim tek konu olduğunu fark ettim. Öyle ki gece yarısı uyanmış olsam bile doğru cevabı söyleyebilirim.
Bu nedenle, beynini “açmak” istemeyen “aptal” bir çocuğun ebeveyniyseniz ve bu sizi sinirlendirse bile sabırlı olun. Bu benim size basit bir tavsiyemdir. Ona biraz zaman verin. Ne kadar gerekirse. Onu neyin motive ettiğini bulun. İyi bir öğretmen bulun. Tüm enerjiyi emecek olan değil, en azından bir konuda çocuğunuzla ilgilenen bir kişi. Ve bundan sonra eminim ki çocuğunuz gelecekte bir okul veya şehir Olimpiyatını kazanacak.
Şimdi, inancınızı ve enerjinizi kaybediyor olsanız bile, çocuğunuz “Ayşe'in 3 elması vardı ve Ali bir tane daha verdi” gibi soruları çözemiyorsa muhtemelen ilgilendiği başka şeyler vardır. Belki de çocuğunuzun beyninde başka şeyler oluyor ve Hangi Ayşe’yi kastettiğinizi soruyorlar. Bir komşu veya anaokulundan bir arkadaş mı? Eğer anaokulumdan ise, neden elmaya ihtiyacı var? Elmadan hoşlanmaz bile! Ve Ali neden ona elma veriyor? “Ne kadar ve kaç tane” ile ilgili sorular, zamanı geldiğinde çocuğunuzu rahatsız etmeye başlayacaktır. Ya da hiç rahatsız etmeyecekler çünkü onlarsız da mutlu olabilirler, değil mi?